چکیده فارسی
نارسایی گذرا هورمون آنتی دیورتیک ناشی از سندرم شدید هیپراسمولار هیپرگلیسمی بر اساس دیابت بی مزه نفروژنیک
پس زمینه حالت هیپراسمولار هیپرگلیسمی (HHS)، یک عارضه حاد دیابت شیرین همراه با هیپراسمولاریته پلاسما، ترشح هورمون ضد دیورتیک (ADH) را افزایش می دهد و ذخیره ADH را کاهش می دهد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی با وزن T1، ذخیره ADH را در لوب هیپوفیز خلفی منعکس می کند، که با اتمام ذخیره سازی ناپدید می شود. اینکه آیا HHS باعث کاهش ADH می شود که منجر به تظاهرات بالینی می شود نامشخص است. گزارش مورد یک زن ژاپنی 55 ساله به دلیل اختلال روانی و افت فشار خون در مرکز ما بستری شد. او برای اختلال دوقطبی لیتیوم کربنات دریافت کرده بود و از 15 سالگی با پلی دیپسی و پلی اوری مراجعه کرد. هنگام بستری، او اختلال روانی (مقیاس کما گلاسکو، E4V1M1)، افت فشار خون (فشار خون سیستولیک، 50 میلیمتر جیوه) و تاکی کاردی (ضربان نبض، 123 در دقیقه) داشت. گلوکز پلاسما 697 میلی گرم در دسی لیتر اسمولالیته 476 mOsm/kg•H2O و بی کربنات 23.7 میلی مول در لیتر بود. تشخیص HHS و شوک هیپوولمیک داده شد. در طول درمان با جایگزینی مایعات و درمان با انسولین، حجم ادرار تقریباً 3 تا 4 لیتر در روز ادامه یافت و معاینه غدد درون ریز نارسایی ADH و دیابت بی مزه نفروژنیک را نشان داد. دسموپرسین 10 میکروگرم در روز و تری کلرمتیازید 2 میلی گرم در روز ضروری و تجویز شد و ترشح ADH درون زا به تدریج بهبود یافت. شدت سیگنال لوب خلفی هیپوفیز، که در ابتدا در تصاویر تشدید مغناطیسی T1 کاهش یافت، نیز بهبود یافت. نتیجه گیری این بیمار نارسایی ADH همراه با کاهش ADH به دلیل هیپراسمولاریته و دیابت بی مزه نفروژنیک داشت. پزشکان باید از خطر ایجاد HHS بحرانی و نارسایی نسبی ADH در بیماران تحت درمان با کربنات لیتیوم آگاه باشند.
کلمات کلیدی:دیابت بی مزه نفروژنیک ، دیابت بی مزه مرکزی ، سندرم هیپراسمولار هیپرگلیسمی
چکیده انگلیسی
Transient Antidiuretic Hormone Insufficiency Caused by Severe Hyperosmolar Hyperglycemic Syndrome Based on Nephrogenic Diabetes Insipidus
Background The hyperosmolar hyperglycemic state (HHS), an acute complication of diabetes mellitus with plasma hyperosmolarity, promotes the secretion of anti-diuretic hormone (ADH) and reduces the storage of ADH. Magnetic resonance T1-weighted imaging reflects ADH storage in the posterior pituitary lobe, which disappears when the storage is depleted. Whether the HHS induces ADH depletion leading to clinical manifestations has been unclear. Case Report A 55-year-old Japanese woman was admitted to our center because of mental disturbance and hypotension. She had received lithium carbonate for bipolar disorder and presented with polydipsia and polyuria from 15 years of age. On admission, she had mental disturbance (Glasgow Coma Scale, E4V1M1), hypotension (systolic blood pressure, 50 mmHg), and tachycardia (pulse rate, 123/min). Plasma glucose was 697 mg/dL osmolality was 476 mOsm/kg•H2O, and bicarbonate was 23.7 mmol/L. The diagnoses of HHS and hypovolemic shock were made. During treatment with fluid replacement and insulin therapy, the urine volume continued to be approximately 3 to 4 L/day, and an endocrine examination revealed ADH insufficiency and nephrogenic diabetes insipidus. Desmopressin 10 μg/day and trichlormethiazide 2 mg/day were necessary and administered, and the endogenous ADH secretion improved gradually. The signal intensity of the pituitary posterior lobe, initially decreased on magnetic resonance T1 images, was also improved. Conclusion This patient had ADH insufficiency associated with ADH depletion due to hyperosmolarity and nephrogenic diabetes insipidus. Clinicians should be aware of the risk of the development of critical HHS and relative ADH insufficiency in patients being treated with lithium carbonate.
Keywords:nephrogenic diabetes insipidus ، central diabetes insipidus ، hyperglycemic hyperosmolar syndrome