[ طَیْ یا ] (اِخ) لقب جعفربن ابیطالب بن عبدالمطلب عمّ حضرت پیغمبر صلواة اللََّه و سلامه علیه، و علت این لقب آن است که چون در غزوهٔ موته هر دو دست مبارک وی را کُفار قطع کردند و وی درفش لشکر اسلام را همچنان با دو بازوی خویش برافراشته داشت پیغمبر اکرم فرمود: لقد ابدله اللََّه بیدیه جناحان یطیر بهما فی الجنة فسمی الطیار. (سمعانی). وی را ذوالجناحین نیز خوانده اند. رجوع به جعفربن ابیطالب شود.