[ -ِشْ ] (پسوند) پسوند اسم مصدر در پهلوی که در چند کلمهٔ فارسی عیناً باقی مانده و در موارد دیگر تنها «ش» آن بجای مانده است و آن به دوم شخص امر حاضر می پیوندد: کُنِشْن، رَوِشْن، بوِشْن، دَهِشْن، گوارِشْن. کلمهٔ پاداشن از همین قبیل است با تصرف جزئی. (از فرهنگ فارسی معین).