رفاعی
معنی
[ رِ ] (اِخ) یا رفاعی حسینی. شیخ
احمدبن ابوالحسن علی بن یحیی، معروف به
رفاعی حسینی انصاری. مؤسس طریقهٔ
رفاعیة. وی به سال ۵۱۱ هـ . ق. در دیه حسن
از توابع واسط بدنیا آمد و در واسط به تحصیل
پرداخت و بعد به تصوف گرایید. گروهی
بیشمار بدو پیوستند و اعتقاد شدید به او پیدا
کردند. وی به سال ۵۷۸ هـ . ق. در دیه ام عبیدة
واقع در میان واسط و بصره درگذشت و مقبرهٔ
او زیارتگاه پیروان طریقهٔ اوست. از تألیفات
رفاعی است: ۱- حکم (الرفاعی) در تصوف
چ مطبعهٔ شرف -۱۳۰۱ هـ . ق. ۲- رحیق
الکوثر من کلام الغوث الرفاعی چ بیروت
۱۸۸۷ م. ۳- الرالمصون چ مصر -۱۳۰۹
هـ . ق. ۴- النظام الخاص لاهل الاختصاص
[در تصوف ] چ مطبعة العلمیة -۱۳۱۳ هـ . ق.
(از معجم المطبوعات مصر ج ۱). رجوع به
قاموس الاعلام ترکی ج ۳ شود.