ابن رفاعی
معنی
[ اِ نُ رِ ] (اِخ) ابوالعباس
احمدبن علی بن احمد. وفات ۵۷۸ هـ .ق .
یکی از صالحین. او در بطایح میان واسط و
بصره میزیست. گروهی عظیم از فقراء بدو
گرویده اند که آنان را رفاعیه و نیز بطائحیه
نامند. پیروان او را امور عجیبیه است از
قبیل خوردن مار زنده و فروشدن به تنور
افروخته و مانند آن. گویند ابن رفاعی در
حلم چنان بود که پشه از تن خویش نراندی
و سگ اجرب را هفته ها برای علاج و بهبود
او نزد خویش میداشتی. مشیخت سلسلهٔ
بطائحیه در اولاد برادر اوست.