[ رِ ] (اِخ) یا رفاعی حسینی. شیخ احمدبن ابوالحسن علی بن یحیی، معروف به رفاعی حسینی انصاری. مؤسس طریقهٔ رفاعیة. وی به سال ۵۱۱ هـ . ق. در دیه حسن از توابع واسط بدنیا آمد و در واسط به تحصیل پرداخت و بعد به تصوف گرایید. گروهی بیشمار بدو پیوستند و اعتقاد شدید به او پیدا کردند. وی به سال ۵۷۸ هـ . ق. در دیه ام عبیدة واقع در میان واسط و بصره درگذشت و مقبرهٔ او زیارتگاه پیروان طریقهٔ اوست. از تألیفات رفاعی است: ۱- حکم (الرفاعی) در تصوف چ مطبعهٔ شرف -۱۳۰۱ هـ . ق. ۲- رحیق الکوثر من کلام الغوث الرفاعی چ بیروت ۱۸۸۷ م. ۳- الرالمصون چ مصر -۱۳۰۹ هـ . ق. ۴- النظام الخاص لاهل الاختصاص [در تصوف ] چ مطبعة العلمیة -۱۳۱۳ هـ . ق. (از معجم المطبوعات مصر ج ۱). رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج ۳ شود.