[ اَ بُلْ سِ ] (اِخ) جلال الدین بن ابوالقاسم قوام الدین درگزینی. خوندمیر در دستورالوزراء آرد: او بسمت علو همت و کثرت فصاحت و لطف گفتار و حسن کردار و شکل خوب و شمائل مرغوب موصوف و معروف بود و در امر جود و سخا و بذل و عطا نسبت بعلماء و فضلا بل کافهٔ برایا اسراف می نمود. لاجرم در ایام وزارت آن وزیر بحر مکرمت را قرض بسیار شد و پیوسته در سر دیوان جماعت قرض خواهان جمع آمده مزاحم اوقات شریفش می گشتند. القصه جلال الدین در اوائل ایام سلطنت سلطان محمدبن محمود امر وزارت را تکفل نمود و چون چند گاهی به تمشیت مهمات مملکتی پرداخت شمس الدین ابوالنجیب امراء و ارکان دولت را بخدمات لائقه ممنون گردانید تا جلال الدین را معزول ساخته و او را نوبت دیگر بدان درجه بلند رسانیدند. نقل است که در آن ایام که شمس الدین ابوالنجیب خاطر اکابر و اصاغر را ببذل درم و دینار بجانب خود مائل و راغب کرد جلال الدین این قطعه گفته بسلطان فرستاد که: خصمم زبهر تربیت خویش و عزل من بفریفت خلق را بزر و سیم بی کران خصمم اگر بسیم و زر خویش واثق است من بنده واثقم بخدای و خدایگان. اما هیچ فائده بر آن مترتب نگشت و جلال الدین معزول شده این قطعهٔ دیگر بخاطرش گذشت: عشوه دادی مرا و بخریدم لاجرم باد دارم اندر دست در تو بستم دل و ندانستم که دل اندر خدای باید بست. و قاضی شروان بعد از عزل جلال الدین این ابیات در مدح و تسلی او انشا کرد: در خواب دوش مسند صدر جهانیان با بنده گفت خواجه مرا یاد می کند گفتم که شاد باش که فردا بکام دل پشت مبارکش دل تو شاد می کند. بالجمله جلال الدین در کنج انزوا و نامرادی منزل گزید تا آن زمان که متوجه عالم باقی گردید. -انتهی. پدر جلال الدین، قوام الدین مکنی به ابی القاسم بود و صاحب حبیب السیر کنیهٔ پسر را نیز ابوالقاسم آورده است. رجوع به دستورالوزراء ص ۲۱۵ ببعد و حبیب السیر ج ۱ ص ۳۸۶ و نیز رجوع به ابوالقاسم قوام الدین و رجوع به جلال الدین... شود.