[ اَ فَ ] (اِخ) نام سه کس از ائمهٔ نحو. ج، اَخافش. (منتهی الارب). مؤلف روضات الجنات بنقل از بغیةالوعاة آرد که اخافش یازده تن باشند. (روضات الجنات ص ۵۴). و ترجمهٔ هر یک در ذیل بیاید و چون ...
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ فَ ] (اِخ) ابوالخطاب عبدالحمیدبن عبدالمجید هجری ثعلبی بصری نحوی. مشهور به اخفش اکبر یا کبیر. ابوعبیداللََّه محمدبن عمران المرزبانی در الموشح (چ مصر صص ۱۲۱ -۱۲۳) از او روایت کند. وفات ...
[ اَ فَ ] (اِخ) ابوعبداللََّه. رجوع به اخفش هرون بن موسی شود.
[ اَ فَ ] (اِخ) علی بن محمد نحوی. یاقوت گوید ذکر او در جائی نیافتم جز در کتاب الفصیح بخط علی بن عبداللََّه بن اخی الشبیه العلوی. و صورت آن چنین است: حذق علی هذاالکتاب و هو الکتاب الفصیح ا ...
[ اَ فَ شِ اَ غَ ] (اِخ) ابوالحسن علی بن سلیمان. رجوع به اخفش صغیر شود. و گاه اخفش اصغر بسلیمان بن علی بن سلیمان الیمنی التمیمی النحوی نیز اطلاق کنند چنانکه در خاتمةالطبقات آمده است. (رو ...
[ اَ فَ شِ قَ ] (اِخ) رجوع به احمدبن عمران بن سلامة و روضات الجنات ص ۵۴ و ۵۵ شود.
[ اَ فَ شِ پَ جُ ] (اِخ) رجوع به اخفش احمدبن محمد... شود.
[ اَ فَ شِ دَ هُ ] (اِخ) رجوع به اخفش هارون بن موسی... شود.
(بُ زِ اَ فَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) کنایه از: آدم ابلهی که برای تظاهر به فهمیدن کلام سرش را تکان می‌دهد.
فرهنگ فارسی معین
[ عَ یِ اَ فَ ] (اِخ) ابن محمد اخفش نحوی. رجوع به اخفش (علی بن محمد...) شود.