[ نِ مَ خوا / خا رَ / رِ ] (نف مرکب) روزی خوار. روزی خورنده. که از انعام دیگری ارتزاق کند. که رزق و روزی می خورد. نعمت خوار. نعمت خور: نعمت دنیا و نعمت خواره بین اینت نعمت اینت نعمت خوارگان. ناصرخسرو. چنین دادم جواب حاسد خویش که نعمت خواره را کفران میندیش.نظامی.