[ نِ مُدْ دی نِ وَ ] (اِخ) محمدبن حسین قرشی ساوجی، از علمای امامیهٔ قرن یازدهم و از شاگردان و پروردگان شیخ بهائی است. در دربار شاه عباس اول صفوی حرمتی داشته و به امر پادشاه به اتمام جامع عباسی تألیف ناتمام استاد خود پرداخته و در پایان عمر به مدرسی مدرسهٔ حضرت عبدالعظیم منصوب گشته و در همانجا در سن چهل سالگی درگذشته است. از تصانیف اوست: تحفهٔ عباسی در مناقب اهل بیت، زینةالمجالس، الصحیح العباسی، نظام الاقوال فی علم الرجال. (از ریحانة الادب ج ۴ ص ۲۱۲). و نیز رجوع به هدیةالاحباب ص ۲۵۷ و ریاض العلماء شود.