[ یِ خَ ] (اِخ) (مولوی حاجی...) تراب علی، متخلص به نامی. از پارسی گویان هند است و به روایت مؤلف تذکرهٔ نتایج الافکار: در خیرآباد لکهنو تولد یافت، سپس به کلکته رفت و از آنجا سفری به ایران و عربستان کرد و سرانجام به مدرس بازگشت و به سال ۱۲۴۱ هـ . ق. درگذشت. او راست: از من ای همدم چه پرسی باعث تأخیر اشک خار مژگان میشود هر لحظه دامنگیر اشک. هر زمان دست کشان میبردم جذبهٔ عشق از پی سجده به طاق خم ابروی کسی نیست از بخت بدم چشم امید آنکه بود دست در دست و سرم بر سر زانوی کسی. رجوع به تذکرهٔ شمع انجمن ص ۴۶۶ شود.