[ دِ رِ نَ ] (اِخ) سیدنجم الدین حسین بن سیدقمرالدین، از پارسی گویان هند است و به روایت مؤلف شمع انجمن در قریهٔ ایته از توابع نصیرآباد به دنیا آمده است. در شعر و علوم متداوله از شاگردان شاه سلامت اللََّه کشفی است. این ابیات در شمع انجمن به نام او ثبت است: در بزم مرا بی رخت آهنگ نوا نیست تا گل نبود بلبل من نغمه سرا نیست. * رخسار یارم می کشد زلف پریشان در بغل بنگر شب دیجور را خورشید تابان در بغل. * من بلبلم ولی به گل شعله سرخوشم بر شاخ نخل طور بود آشیان من. (از تذکرهٔ شمع انجمن ص ۴۸۹).