[ می وَ / وِ ] (اِ مرکب) (میوه + دار، درخت) درخت میوه. دار میوه. درخت که بر دهد: اگر زندگانی بود دیرباز بدین دیر خرم بمانم دراز یکی میوه داری بماند ز من که ماند همی بار او بر چمن.فردوسی. بر او بر ز هر گونه ای میوه دار فراوان گیا بود بر کوهسار.فردوسی. ز زیتون و از گوز و از میوه دار که هر مهرگان شاخ بودی به بار.فردوسی. گر آهنگ بر میوه داری کنند وگر ناپسندیده کاری کنند.فردوسی. بستد عِمامه های خز سبز ضیمران بشکست حقه های زر و در میوه دار. منوچهری. تن ما چو میوه ست و او میوه دار بچینند یک روز میوه ز دار.اسدی. چو دود است بی هیچ خیر آتش او چو بید است بی هیچ بر میوه دارش. ناصرخسرو. درختان میوه دار و نهال و آبهای روان در عمارت و باغها او آورد. (نوروزنامه). میوه دارم که به دی مه شکفد که نه برگی نه بری خواهم داشت.خاقانی. اگر اسبی چرد در کشتزاری وگر غصبی رود بر میوه داری.نظامی. میوه دارانش از برومندی کرده با خاک سجده پیوندی.نظامی. سرو و شمشادها همه خس و خار میوها مور و میوه داران مار.نظامی. چو دور افتد از میوه خور میوه دار چه خرما بود نخل بن را چه خار.نظامی. هان مخسب ای کاهل بی اعتبار جز به زیر آن درخت میوه دار.مولوی. بسیار دیده ایم درختان میوه دار زین به ندیده ایم که در بوستان تست. سعدی. بسی پای دار ای درخت هنر که هم میوه داری و هم سایه ور. سعدی (بوستان). اشجار میوه دار و غیر میوه دار از گل و سرو و بید و چنار. (ترجمهٔ محاسن اصفهان ص ۳۶).