[ می وَ / وِ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب) تفکه [ تَ فَ ک کُ هْ ] . (منتهی الارب). خوردن میوه. از ثمر درختی خوردن : چون ز بیخش برآورد نادان میوه یک بار بیش نتوان خورد.سعدی. و رجوع به میوه و میوه خوار شود. || کنایه است از سود بردن. بهره بردن. برخوردار شدن. بهرمند شدن : من میوهٔ دین همی خورم شو چون گاو تو خار و خس همی خور. ناصرخسرو. - امثال: وقت پیری آمد آن سیب زنخدانم به دست میوه ام داد آسمان وقتی که دندان را گرفت. ؟ (از امثال و حکم دهخدا).