[ مَ ] (ع ص) (از «ن و ط») آویخته. یقال هذا منوط به. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). وابسته و به چیزی درآویخته شده. (غیاث) (آنندراج). موقوف و متعلق و بسته و وابسته و پیوسته و مربوط. (ناظم الاطباء): امن راهها و قمع مفسدان... به سیاست منوط. (کلیله و دمنه). در تفویض وزارت به کسی از کفات ملک که نظم امور برای او منوط مضبوط باشد مشورت کرد. (ترجمهٔ تاریخ یمینی چ ۱ تهران ص ۱۷۶). هولاکو فرمود مصلحت آن به ارغون مفوض است و به صواب دید او منوط. (جهانگشای جوینی). || مرد که به قوم دیگر درآید یا خود را بدان منسوب کند. (منتهی الارب): هو منوط بالقوم؛ ای دخیل فیهم او دعی لیس من مصاصهم. (اقرب الموارد).