[ مَ عَ رْ رَ ] (ع اِ) عیب. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). زشتی. بدی. اذیت. رنج. آزار. گزند. آسیب. زیان : و اگر در کاری خوض کند که عاقبت وخیم و خاتمت مکروه دارد و شر و مضرت و فساد و معرت آن به ملک او بازگردد... از وخامت آن او را بیاگاهانم. (کلیله و دمنه). و اقلیم عالم را از معرت و مشقت مفسدان و متعدیان خالی و بی غبار کرد. (سندبادنامه، ص ۳۴۱). الحمدللََّه که این مدبر شوم... به خطهٔ ممات نقل کرد و ضرر اقدام و معرت اقتحام او بریده شد. (سندبادنامه ص ۳۲۸). التماس کرد که چند روزی به مهم او پردازد و مضرت و معرت آن دو کافرنعمت غدار را کفایت کند. (ترجمهٔ تاریخ یمینی چ ۱ تهران ص ۱۲۸). ابوالفضل حاجب را که از مشاهیر جماهیر حضرت او بودند فرستاد تا دفع مضرت و کفایت معرت آن لشکر بکند. (ترجمهٔ تاریخ یمینی چ ۱ تهران ص ۲۲۹). نفرت همه از عوادی مضرت و غوائل معرت قابوس نقصان نمی پذیرفت. (ترجمهٔ تاریخ یمینی چ ۱ تهران ص ۳۷۳). هرکس ایل و مطیع ایشان شد از سطوت و معرت بأس ایشان ایمن و فارغ گشت. (جهانگشای جوینی). و شکوه دولت روزافزونش شبیخون خوف و هراس از معرت و سطوت بأس او بر سر... دل دشمنان و معاندان او می برد. (جهانگشای جوینی). از معرت او بجست و... (جهانگشای جوینی). تا اگر گمانی که برد حقیقت شود از معرت و غایلهٔ آن ایمن تواند بود. (جهانگشای جوینی). به صلاح ملک او نزدیکتر باشد و از معرت فساد و غایلت عناد دورتر ماند. (جهانگشای جوینی).