[ لِ ] (اِخ) ابن انس بن مالک الاصبحی الحمیری مکنی به ابی عبداللََّه (۹۳-۱۷۹ هـ . ق.) امام مدینه و پیشوای مذهب مالکی یکی از چهار مذهب اهل سنت و جماعت است. مردی متدین بود و از امرا و سلاطین دوری می جست. وی به درخواست منصور عباسی کتاب «الموطأ» را تألیف کرد. تألیفات دیگر او عبارت است از رسالهٔ «الوعظ» کتاب «المسائل» کتاب «النجوم» و «تفسیر غریب القرآن». و نیز او را رساله ای است به رشید که ابوبکربن عبدالعزیز از اخلاف عمربن الخطاب خلیفه از او روایت کرده است. وی بعکس ابوحنیفه به احادیث و سنن رسول و صحابه و استناد بدانها رغبت وافر داشت. ولادت و وفات وی در مدینه اتفاق افتاد. (از اعلام زرکلی و تاریخ گزیده و منابع دیگر): شافعی بینم و در دست هر انگشتی از او مالک و احمد و نعمان به خراسان یابم. خاقانی. و رجوع به وفیات الاعیان به اهتمام محمد محیی الدین عبدالحمید چ مصر ص ۲۸۴ و تاریخ گزیده ص ۳۰۲ و ۷۵۶ و معجم المطبوعات ج ۲ ص ۱۶۰۹ و کشف الظنون ج ۲ ص ۱۹۰۷ و ۱۹۰۸ و اعلام زرکلی شود.