[ کَ یِ بَ تِ ؟ ] (اِخ) همان شهر کرکوک است و در زمان ساسانیان ملجأ و مرکز عیسویان در شرق بوده است. در نامهٔ شهدای عیسوی ایران مسطور است که از زمان سلطنت بلاش تا سال بیست پادشاهی شاپوربن اردشیر یعنی ۹۰ سال کرخا مکانی مقدس بود و هیچ گیاه ناپاکی در آن نمی رست. (از ایران در زمان ساسانیان ص ۵۵). رجوع به همین کتاب شود.