[ یَ / یِ یِ ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) قافیه ای که مشتمل باشد بر ایطای جلی که حرف زائد را با اصلی قافیه گردانند چنانکه دلیران و مردمان را با جان و زمان یا آهنین و رنگین را با نسرین و چین یا خندان و گریان را با کمان و مکان یا خوردن و خفتن را با گلشن و سوسن قافیه آرند و شایگان در فارسی کاری که بحکم حاکم کنند بی مزد و منت و بهندی بیگار گویند چون کار بیگار زشت و خراب باشد همچنین این قسم قوافی نیز بسبب بی اهتمامی و زشتی به آن کار شباهت دارد لهذا این را نیز شایگان نام نهادند. (آنندراج) (غیاث). آن قسم از پس آوند که در آن حرف زائد را با حرف اصلی قافیه کنند مانند دلیران با جان و رنگین با نسرین و خفتن با گلشن و جز آن. (ناظم الاطباء). و رجوع به شایگان شود.