[ غَ / غِ نِ تَ ] (مص مرکب) آگاه بودن بر رازهای نهان از خلق. از عالم غیب آگاهی داشتن. دانستن غیب. رجوع به غیب شود: گفتم: زندگانی خداوند دراز باد. غیب نتوانم دانست، اما این مقدار دانم که... (تاریخ بیهقی چ ادیب ص ۳۲۴). گفت در ظاهرش عیب نمی بینم و در باطنش غیب نمیدانم. (گلستان سعدی). غیب ندانند مگر اهل غیب عیب نبینند بجز اهل عیب. خواجوی کرمانی.