[ ثِ ] (اِخ) (سلطان...) همان غیاث الدین است که در شعر زیر از حافظ آمده است : حافظ ز شوق مجلس سلطان غیاث دین غافل مشو که کار تو از ناله میرود. این غیاث الدین بقول محمد قاسم فرشته غیاث الدین محمودشاه بهمنی، و بقول شبلی نعمانی سلطان غیاث الدین بن سلطان اسکندر بنگالی است، و قول اخیر صحیح مینماید. رجوع به تاریخ ادبیات ایران تألیف ادوارد براون (از سعدی تا جامی) ترجمهٔ علی اصغر حکمت چ ۱ صص ۳۱۱ -۳۱۲ و حافظ شیرین سخن تألیف محمد معین صص ۲۶۳ - ۲۶۴ و غیاث الدین بن اسکندر شود.