[ غِ غِ چَ / چِ گَ هْ ] (اِ مرکب) غلغلیجگاه. غلغلیجگه : چنان بدانم من جای غلغلیچه گهش کجا به مالش اول فتد به خنده خریش. لبیبی (از نسخه ای از فرهنگ اسدی با تصحیح مؤلف لغت نامه). رجوع به غلغلیجگه و غلغلیج شود.