[ عَ یِ شَ ] (اِخ) ابن حسن بن عنتربن ثابت حلی. مشهور به شمیم و ملقب به مهذب الدین و مکنی به ابوالحسن. وی ادیب و نحوی و لغوی و شاعر بود. در سال ۵۱۱ هـ . ق. متولد شد و از بغداد به دیاربکر و شام رفت و سپس در موصل مسکن گزید و در آنجا در سال ۶۰۱ هـ . ق. درگذشت. او راست: ۱- أنیس الجلیس فی التجنیس. ۲- الحماسة، که از اشعار اوست. ۳- شرح اللمع ابن جنی، در نحو. ۴- شرح مقامات حریری. ۵- مناقب الحکم و مثالب الامم. (از معجم المؤلفین ج ۷ ص ۶۷). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است: وفیات الاعیان ج ۱ ص ۴۳۴. معجم الادباء ج ۲ ص ۲۴۳. بغیةالوعاة سیوطی ص ۳۳۳. شذرات الذهب ابن عماد ج ۵ ص ۴. کشف الظنون ص ۱۹۷ و... ایضاح المکنون ج ۲ ص ۱۹۴ و... هدیة العارفین ج ۱ ص ۷۰۳. سیرالنبلاء ذهبی ج ۱۳ ص ۹۴. ذیل تاریخ بغداد ابن نجار ج ۱۰ ص ۲۱۰. الوافی صفدی ج ۱۲ ص ۳۰.