[ طَیْ یِ بُلْ اَ ] (ع ص مرکب) کنایه است از خوش آواز و خوشگو. (غیاث اللغات) (آنندراج). || خوش رفتار. خوشخوی. خوش ادا: بحکم آنکه خلقی داشت طیب الادا و خلقی کالبدر اذا بدا. (گلستان سعدی). نه کودکی بدیع الصوت طیب الاداء بودم تا اکنون بسبب بلوغ آن هنر بیفروغ و دعویم دروغ گردد. (انجمن دانش وقار ص ۱۳۹).