[ صَ ] (نف مرکب) درستگوی. راستگوی. آنکه سخن به صواب گوید. مقابل خطاگوی : ز عقل من عجب آید صواب گویان را که دل به دست تو دادن خلاف ایمانست. سعدی. رجوع به صواب و صواب گفتن شود.