شاطرعبداللََّه
معنی
[ طِ عَ دُلْ لاه ] (اِخ) نام یکی
از طرفداران امیر سلطان (للهٔ شاهزاده
طهماسب میرزا و حاکم خراسان) و از نوکران
امیر غیاث الدین محمد که به حکم امیرسلطان
در قصبهٔ چهل دختران ساکن بود و به
محافظت آن طریق اشتغال داشت و در بهار
سال ۹۲۷ هـ . ق. که عبیداللََّه خان اوزبیک به
دارالسلطنهٔ هرات لشکر کشید در باغ زاغان
در برابر سپاه اوزبک با جلادت ایستادگی کرد
و سرانجام عبیداللََّه خان را به انصراف از
تصرف هرات وادار ساخت. رجوع به حبیب
السیر چ خیام ج ۴ صص ۵۸۰-۵۸۱ شود.