[ سَ / سُ لَ / لِ ] (اِ مرکب) سرگین سگ. (آنندراج) (جهانگیری) (برهان). فضلهٔ سگ. (رشیدی). و این مخفف سگ گاله است یعنی فضلهٔ سگ و انداختهٔ سگ. (رشیدی): یکی بدید به گوه افتاده مسواکش ربود تا بردش بازجای و باز کده یکی بگفت که مسواک خواجه گنده شده ست که این سگاله و گوه سگ است خشک شده. عمارهٔ مروزی (از لغت فرس اسدی ص ۴۴۷). برداشتم نقاب و نگه کردم اندر او ماننده بود راست به بدبو سگاله ای. ادیب صابر. برای ریش خصمت میکند راست زمانه مرهم خوب از سگاله.شمس فخری.