[ دُ هَ ] (حامص مرکب) اختلاف و دو تیرگی. دو دستگی. خصومت. چگونگی آنکه دو هوا یا خواهش مختلف دارد. (یادداشت مؤلف): خاقانیا چه مژده دهی کز سواد ملک یکباره فتنهٔ دوهوایی فرونشست.خاقانی. عقل و عقد جهان بدو شد راست دوهوایی ز مملکت برخاست.نظامی. - دوهوایی کردن؛ دو آرزو و هوای مختلف داشتن. اظهار اختلاف و دو دستگی کردن : یا میکده یا کعبه یا عشرت و یا زهد اینجا نتوان کرد به یک دل دوهوایی. خاقانی. و با سلطان محمد لشکری اندک بود که خاصگیان چنانکه قاعدهٔ لشکر باشد دوهوایی می کردند و پراکنده شده بودند سلطان محمد بهر تسکین ایشان به کلاه زر می بخشید و به جوال جامه، لشکر می ستدند و می گریختند. (راحةالصدور راوندی). خلق گویند برو دل به هوای دگری ده نکنم خاصه در ایام اتابک دوهوایی. سعدی.