[ خوَدْ / خُدْ سِ ] (حامص مرکب) مداحی و تحسین از خویشتن. تفاخر بیهوده و عبث از خویشتن. (ناظم الاطباء): تاریکی جهل خودستایی است لااعلم عین روشنایی است.(تحفةالعراقین). خودستایی نیست رسم مردم صاحب کمال آب لب بست از صدا چون گوهر یکدانه شد. ناصرعلی (از آنندراج).