تباهی آوردن

[ تَ وَ دَ ] (مص مرکب) فساد انداختن : شه چو ظالم بود نپاید دیر زود گردد بر او مخالف چیر رخنه در پادشاهی آرد ظلم در ممالک تباهی آرد ظلم.سنایی.