[ اِ نُ یَ ] (اِخ) فخرالدین محمودبن یمین الدین محمد طغرائی. شاعر فارسی شیعی. مولد او به فریومد خراسان و وفات او به سال ۷۶۳ یا ۷۶۵ یا ۷۶۹ هـ . ق. هم بدانجا. پدر او طغرائی نیز شاعر بوده است. ابن یمین شاعری متوسط است و پیروی طریقهٔ انوری میکند و جز در چند قطعهٔ معروف قصائد و غزلهای او از تکلف و تعسف خالی نیست. او بزمان سلطان محمد خدابنده در خراسان مورد عنایت وزیر دانشمند خواجه علاءالدین محمد بود و در ابتداء مداحی طغاتیمور میکرد. سپس بخدمت سربداران پیوست و ظاهراً بیش از هشتاد سال بزیست. دیوان او در جنگی بغارت رفت و بار دیگر آنچه در نزد دیگران از قصائد و غزل او یافت میشد گرد آورد. نسخه ای کامل از آن در کتابخانهٔ سلطنتی ایران موجود است و نسخهٔ دیگری که نگارنده با حدس و قیاس تصحیح کرده در کتابخانهٔ مجلس ملی هست لکن غزلیات نسخهٔ دوم با غزلهای ابن یمین دیگری که مردی صوفی مشرب ولی عامی بحت بوده ممزوج است و من در حاشیهٔ هر یک غزلهای اصلی و الحاقی را معلوم کرده ام.