[ اَ ] (اِخ) یکی از قرای مصر در سمنودیه.
لغت‌نامه دهخدا
[ اَ بَ ح ح ] (اِخ) حسن بن ابراهیم، معاصر مأمون خلیفه. او کتاب الاختیارات را در احکام نجوم برای مأمون نوشته و نیز کتاب المطر و کتاب الموالید از اوست.
[ اَ بَ ح ح ] (اِخ) نام شاعری هذلی.
[ اِ ] (ع مص) شور شدن آب. || در دریا نشستن. (تاج المصادر بیهقی). سفر دریا کردن.
[ اَ ] (ع اِ) جِ بحر.
[ ] (اِخ) نام پادشاه جابلسا، شهری خرافی.
[ اِ ] (ع مص) بدبوی گردانیدن چیزی چیزی را.
[ اِ ] (ع مص) بخیل یافتن کسی را. زفت دیدن کسی را. || به بخل، به بخیلی، به زفتی نسبت کردن. || بخیلی کردن. || بخیل شدن.
[ اَ خَ ] (ع ص) گنده دهان. گنده دهن. آنکه دهان بدبوی دارد. مؤنث: بَخْراء: پیر سگانی که چو شیر ابخرند گرگ صفت ناف غزالان خورند.نظامی. چو شیران ابخر و شیرویه نامش.نظامی.
[ اَ خِ رَ ] (ع اِ) جِ بخار. بخارها: ابخرهٔ ردیه، ابخرهٔ وبائیه.
[ اَ خَ ] (ع ص) سطبرپلک. ستبر پلک چشم. (مهذب الاسماء). مردی که در چشمخانهٔ وی گوشت پاره ای رسته باشد. مؤنث: بَخْصاء. ج، بُخْص.
[ اَ بَ دد ] (ع ص) مرد بزرگ جثه. مردی که دو ران از هم گشاده نهد در رفتن از فربهی. || اسبی که دو دست او از هم دور و گشاده سینه بود. || جولاهه. مؤنث: بَدّاء.