[ اِ ری یَ / یِ ] (از ع، اِ) نامه ای که قاضی بدان مدعی علیه را فراخواند.
لغت‌نامه دهخدا
[ اِ ] (ع مص) بردن حق کسی: اَحضَن بحقّی؛ بُرد حق مرا. || عیب کردن کسی را: احضن الرجل و به؛ عیب کرد مرد را. (منتهی الارب).
[ اَ ] (ع اِ) جِ حِضن. اطراف. کران ها. کنارها. جوانب. || نواحی زمین.
[ اَ حِ ضْ ضَ ] (ع اِ) جِ حَضیض.
[ اِ ] (ع مص) هیزم ناک شدن زمین. || اِحطابِ کَرْم؛ هنگام بریدن حَطَبِ رز رسیدن. (منتهی الارب). به هیمه آمدن رز. (تاج المصادر). هنگام هرَسِ مو رسیدن.
[ اِ ] (ع مص) دمیدگی آوردن روی یا فربه شدن و تهبج کردن: احطَّ وجهه. (منتهی الارب).
[ اِ ] (ع مص) برآماسیدن. منتفخ گردیدن. (منتهی الارب). ورم کردن. متورم شدن. باد کردن. آماهیدن.
[ ] (اِخ) نام طبیبی یونانی. (ابن الندیم از یحیی النحوی).
[ اِ ] (ع مص) تفضیل دادن بر. ترجیح نهادن بر. افزونی نهادن. || فضل و منت نهادن. || تحظیه. بهره مند کردن.
[ اَ ظا ] (ع ن تف) خوشبخت تر. سفیدبخت تر.
[ اَ ] (ع اِ) اَحْظٍ. جِ حِظی. بهره ها. نصیب ها.
[ اِ ] (ع مص) اِحفارِ صبی؛ افتادن چهار دندان پیشین کودک، دو از بالا و دو از زیر. || احفارِ مُهر؛ افتادن دندانهای ثنایا و رباعیات کُرّه. (منتهی الارب). || اِحفارِ کسی چاهی را؛ یاری دادن ...