[ خَ بَ نَ ] (ع ص) لطیف و نرم جسم . (از اقرب الموارد). || نرم تن و خوش خلقت و ترکیب. (از متن اللغة). || کودک نیک پرورده. (مهذب الاسماء).
لغت‌نامه دهخدا
[ خَ بَ نَ جَ ] (ع ص، اِ) خوش غذا. (از متن اللغة) (اقرب الموارد). || زنی که پشت های ضخیم و گوشت آلود دارد. || زن گرداندام . (از متن اللغة).
= برنجن
فرهنگ فارسی عمید
[ دَ اَ رَ جَ ] (اِ مرکب) دست آبرنجن. دست آورنجن. دست برنجن. دست بند. دستینهٔ زنان که میلی است از طلا و نقره. (از برهان) (از آنندراج). و رجوع به دست برنجن شود.
[ رِ ] (ص نسبی) نسبت است به شابرنج. رجوع به شابرنج شود. شهرکی است [ به خراسان ] از عمل مرو و کشت و برز آن بر آب رود مرو است. (حدود العالم چ تهران ص ۵۹).
[ رِ ] (اِخ) ابوالعباس احمدبن محمدبن العباس الشابرنجی. وی از ابوعیسی محمدبن عبادبن مسلم روایت کرد. ابوذرعة المسیحی در تاریخش از وی نام برده است. (انساب سمعانی).
[ نِ بِ رِ / بِ رِ ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) قسمی شیرینی که از آرد برنج و شکر و روغن و تخم مرغ پزند.
(بَ رَ جَ) (اِمر.) نک پاآورنجن.
فرهنگ فارسی معین
[ بَ رَ جَ ] (اِ مرکب) حِجل. (دهار). حِجِل. حَجل. خلخال. خَدَمه. (منتهی الارب). پای آورنجن. پاآورنجن. پااورنجن.
[ بِ رَ ] (اِ مرکب) خلخال. پای برنجن.
[ پُ لِ بِ رِ ] (اِخ) پل و قریه ای است در حومهٔ شیراز و چهارفرسنگی جنوب شیراز. (فارسنامهٔ ناصری).
[ گِ بِ رَ ] (اِخ) دهی است از دهستان و بخش خفر شهرستان جهرم، واقع در ۷۵۰۰گزی جنوب خاور باب انار واقع در ۱۵۰۰گزی راه شوسهٔ شیراز به جهرم هوای آن گرم و دارای ۴۹۰ تن سکنه است. آب آن از رودخا ...