(فِ تْ نِ) [ ع. فتنة ]۱- (مص ل.) اختلاف رأی و نظر داشتن.۲- گناه ورزی.۳- (اِ.) آشوب.۴- عذاب، رنج.۵- گناه.۶- ستیزه، خلاف.۷- شگفتی.۸- (اِمص.) دیوانگی.
فرهنگ فارسی معین
اسم: فتنه (دختر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: fetne) (فارسی: فتنه) (انگلیسی: fetne) معنی: عاشق، دلداده، شورش، طغیان، مفتون
فرهنگ واژگان اسم‌ها
[ فِ نَ / نِ اَ تَ ] (مص مرکب) فتنه انداختن. فتنه افکندن : مینگیز فتنه، میفروز کین خرابی میاور به ایران زمین.نظامی. رجوع به فتنه و فتنه افکندن و فتنه انداختن شود.
لغت‌نامه دهخدا
۱. آنکه فتنه و آشوب برپا می‌کند. ۲. [مجاز] زیبا و دل‌فریب.
فرهنگ فارسی عمید
۱. آشوب‌طلب. ۲. [مجاز] زیبا و دل‌فریب. ۳. [قدیمی، مجاز] جنگ‌جو؛ سپاهی؛ لشکری: آمد از دهگان سبک‌پایی که یک جا آمدند / از سوار و از پیاده فتنه‌جویی ده‌هزار ( ...
آنکه فتنه و آشوب را فرومی‌نشاند و آرامش را برقرار می‌سازد.
[ فِ نَ / نِ نِ ] (نف مرکب) آنکه باعث خفتن فتنه و برقراری آرامش گردد. آنکه فتنه را فرونشاند: خشمت اندر سوز خصم و نهیت اندر شر خلق فتنهٔ آتش کش است و آتش فتنه نشان. فرخی. شاد باش ای مطاع ف ...
کاربر گرامی، می‌توانید پیشنهاد خود را در مورد این واژه ارسال نمایید.