۱. (شیمی) گازی بی‌رنگ و بی‌بو و بی‌طعم، مرکب از یک‌پنجم اکسیژن و چهارپنجم ازت به‌علاوۀ بخار آب، گازکربنیک، و مقدار کمی از بعضی گازهای دیگر که جو کرۀ زمین را فرا&zwnj ...
فرهنگ فارسی عمید
[ هَ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب) استنشاق هوا. فروبردن هوای پاک به درون ریه ها. هواخوری. - هوا خوردن باده؛ کنایه از زایل شدن کیفیت شراب است، چه تصرف هوا مزیل نشأهٔ شراب است. (غیاث از مصط ...
لغت‌نامه دهخدا
[ هَ دَ ] (مص مرکب) اتاق یا هر جای بسته را با هوای خارج مربوط کردن. || هوا به درون ریه فرستادن با وسایل. || در مجاورت هوا قرار دادن جراحت و موجب سیم کشیدگی آن شدن.
[ هَ کَ دَ ] (مص مرکب) به هوا بالا بردن چیزی را چون بالن و بادبادک.
[ هَ گِ رِ تَ ] (مص مرکب) بر هوا رفتن. پرواز کردن. اوج گرفتن : پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا تا نگیرد مرغ خوب تو هوا.مولوی. بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجا ...
علم و فنّاوری مربوط به برهم‌کنش صدا و شارش گاز به‌ویژه صدایی که شارش مولد آن است [فیزیک]
واژه‌های مصوب فرهنگستان
[ هُ وْ وا ءَ ] (ع اِ) زمین پست. || مغاک. (منتهی الارب).
[ هَ ] (ص نسبی) رجوع به هوایی شود.
[ هَ بِ ] (ع ص، اِ) جِ هابدة. (منتهی الارب). رجوع به هابدة شود.
(~. بُ) (اِمر.) تجهیزات و ساز و برگی است که از راه هوا حمل می‌شود.
فرهنگ فارسی معین
کاربر گرامی، می‌توانید پیشنهاد خود را در مورد این واژه ارسال نمایید.