صدا؛ آواز؛ فریاد؛ بانگ. * هو کردن: (مصدر متعدی) [عامیانه] ۱. سر و صدا راه انداختن. ۲. کسی را با جار‌و‌جنجال بدنام و بی‌آبرو کردن.
فرهنگ فارسی عمید
(هُ. اَ تَ) (مص ل.) (عا.) چو انداختن، شایعه پراکندن.
فرهنگ فارسی معین
[ هَ / هُو وُ جَ ] (ترکیب عطفی، اِ مرکب) هیاهو. سر و صدا. جار و جنجال.
لغت‌نامه دهخدا
(هُ. دَ) (مص ل.) (عا.) شایع شدن.
[ هَ / هُو کَ / کِ دَ ] (مص مرکب) جراحت یا قرحه بدتر شدن. سیم کشیدن جراحت یا آب دزدیدن قرحه و ریش. - امثال: شاه خانم میزاید ماه خانم درد میکشد خاله م زاییده خاله زام هو کشیده. || هو اند ...
۱. (شیمی) گازی بی‌رنگ و بی‌بو و بی‌طعم، مرکب از یک‌پنجم اکسیژن و چهارپنجم ازت به‌علاوۀ بخار آب، گازکربنیک، و مقدار کمی از بعضی گازهای دیگر که جو کرۀ زمین را فرا&zwnj ...
۱. میل نفس؛ هوس. ۲. [مجاز] قصد؛ نیت. ۳. [مجاز] آرزو. ۴. [قدیمی، مجاز] محبت.
[ هَ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب) استنشاق هوا. فروبردن هوای پاک به درون ریه ها. هواخوری. - هوا خوردن باده؛ کنایه از زایل شدن کیفیت شراب است، چه تصرف هوا مزیل نشأهٔ شراب است. (غیاث از مصط ...
[ هَ دَ ] (مص مرکب) اتاق یا هر جای بسته را با هوای خارج مربوط کردن. || هوا به درون ریه فرستادن با وسایل. || در مجاورت هوا قرار دادن جراحت و موجب سیم کشیدگی آن شدن.
[ هَ کَ دَ ] (مص مرکب) به هوا بالا بردن چیزی را چون بالن و بادبادک.
کاربر گرامی، می‌توانید پیشنهاد خود را در مورد این واژه ارسال نمایید.