[ فَ یِ چَ / چِ ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) خوشخویی و وفاداری. (آنندراج).
لغت‌نامه دهخدا
[ فَ دَ ] (مص) موی در بدن برخاستن و راست ایستادن. (برهان). فراشیدن. افراشیدن. فراخه. فراشه. اقشعرار. (یادداشت بخط مؤلف). || از هم جدا کردن. (برهان). رجوع به فراخه شود.
[ فَ ] (اِ مرکب) کنایت از جایی که در آن مأکولات و مشروبات بسیار باشد و به آسانی توان یافت. (آنندراج): تا ببینندشان بر آن سر راه دور گشتند از آن فراخیگاه.نظامی.
[ اَ فَ ] (حامص مرکب) گشاده روئی. بشاشی. بشاشت. خوشروئی. خوش منشی. خوشخوئی. تازه روئی. خوش خلقی. شکفته روئی : دل شه در آن مجلس تنگبار به ابروفراخی درآمد بکار.نظامی.
تندروی؛ افراط.
فرهنگ فارسی عمید
[ پَ / پِ فَ ] (حامص مرکب) حالت یا عمل پی فراخ : بود با راهواریش همه لنگ با چنین پی فراخیش همه تنگ.نظامی. که ما را سر پردهٔ تنگ نیست بجز پی فراخی در آهنگ نیست.نظامی. ملک ازو گرچه سبز شاخی ...
کاربر گرامی، می‌توانید پیشنهاد خود را در مورد این واژه ارسال نمایید.