[ هَ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب) استنشاق هوا. فروبردن هوای پاک به درون ریه ها. هواخوری. - هوا خوردن باده؛ کنایه از زایل شدن کیفیت شراب است، چه تصرف هوا مزیل نشأهٔ شراب است. (غیاث از مصطلحات): رنگ نماند در لبش از نفس فسردگان باده هوا چو می خورد پا به رکاب می دهد. صائب. || تصرف هوا در مزاج. (آنندراج): آن چشم ناتوان غم مردم کجا خورد کز بازگشتن نگه خود هوا خورد. میرصیدی.