[ نَ طْ طا ] (از ع، ص) سخن ران. (ناظم الاطباء). زبان آور. (یادداشت مؤلف). نطّاق، بر وزن صرّاف که در مبالغهٔ «ناطق» استعمال کنند، از کلمات ساختگی است، مانند «ثبّات» و «صرّاف» و امثال آنها. (از نشریهٔ دانشکدهٔ ادبیات تبریز).