[ مُ تَ ] (ع ص) نعت مفعولی از استعارة. عاریت گرفته شده. (غیاث) (آنندراج). عاریة. (منتهی الارب). عاریت خواسته. (دهار). عاریت شده و وام گرفته شده. (ناظم الاطباء). عاریتی. رجوع به استعارة شود: این همی گوید که دارم ملکت از تو عاریت وان همی گوید که دارم دولت از تو مستعار. منوچهری. راهبری بود سوی عمر ابد این عدوی عمر مستعار مرا.ناصرخسرو. بگاه دشمن تو هست مستعار شها نه پایدار بود هر چه مستعار بود.قطران. هر چیز که گیتی بدان بنازد از همت تو مستعار دارد.مسعودسعد. شادی مکن به خواسته و آز کم نمای کان هرچه هست جز ز جهان مستعار نیست. مسعودسعد. شتابش عادتی زادهٔ طبیعی است درنگش بازجوئی مستعار است.مسعودسعد. دانی که از زمانه جز احسان و نام نیک حقا که هر چه هست بجز مستعار نیست. سنائی. ای ملک راستین بر سر تو سایبان وی فلک المستقیم از در تو مستعار.خاقانی. ای فلک را رفعت تو مستعار مستعانم شو که هستم مستعین.خاقانی. این فال ز سعد مستعار است هستیش ز مستعان ببینم.خاقانی. نور آن رخسار برهاند ز نار هین مشو قانع به نور مستعار.مولوی. ما اعتماد بر کرم مستعان کنیم کان تکیه عار بود که بر مستعار کرد.سعدی. هان تا سپر نیفکنی از حملهٔ فصیح کو را جز این مبالغهٔ مستعار نیست. سعدی (گلستان). - حیات مستعار؛ زندگی این جهان. عمر گذران. زندگی روزگذر و غیرجاوید. - نام مستعار؛ نامی که کسی بر خود نهد و آن نام حقیقی او نباشد، چنانکه در نوشتن مقالتهای روزنامه ها و مجله ها و یا قطعه هائی از شعر که نویسنده یا شاعر نامی دیگر بر خود می نهد. || دست بدست گرفته. (منتهی الارب).