[ مُ تَ ءْ بِ ] (ع ص) نعت فاعلی از مصدر استیباط. رجوع به استئباط و استیباط شود. کنندهٔ مغاک تنگ دهن فراخ شکم. (منتهی الارب). کسی که حفره ای بکند با سری تنگ و انتهائی گشاد. (اقرب الموارد).