(اِ) بر وزن و معنی دوشاب است. (برهان): نتوان ساخت از کدو گوداب نه ز ریکاسه جامهٔ سنجاب. عنصری. نگر که چون بود احوال عیش آن بدبخت که شهد فایق آن شد ز راوقی گوداب. شمس فخری (رشیدی). || آشی را گویند که از گوشت و برنج و نخود و مغز گردکان پزند و قاتق آن را از سرکه و دوشاب کنند و آن را آش حبشی خوانند. (برهان). و بعضی گویند طعامی است که در زیر بریان پزند و آن را بریان پلاو خوانند، و به معنی دوم به جای دال، زاء نقطه دار هم آمده است و اصح آن است. (برهان). یعنی گوزاب. (حاشیهٔ برهان). جوذاب. نشیل. (مؤلف): گولانج و گوشت و گرده و گوداب و گادنی گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم.لبیبی. اما آنچه طعامهاست: نان پاکیزه است و گوشت میش جوان و درشت و زردهٔ خایهٔ مرغ نیم برشت و مغز سر مرغ و گوشت کبوتربچه و گوشت بط و گوداب و پیه آن و خایهٔ گنجشک و پیه خروس و کباب با دارچینی. (ذخیرهٔ خوارزمشاهی). چو طمع داری از جهان آبی چه نهی پیش پیشه گودابی؟سنایی. گندمم امّید دادی و کرنجم وعده داد کز توهم وز تخیل می پزم گوداب و کشک. سوزنی (از رشیدی و جهانگیری و انجمن آرا و آنندراج). خوانده زبان برهٔ پهلوی بز بر سر گوداب که بینی ارز. امیرخسرو (از رشیدی). و نیز در سراج نوشته که بعضی به معنی طعام زیر بریان گفته و در شرحی نوشته که برنج را در گوجوف بره پر کرده بپزند. (غیاث). || در تداول عوام، لکهٔ زردی که به هنگام خشک کردن لباس در اثر عدم مواظبت بر آن افتد. ردیف اشگو. (مؤلف). || و نیز لکهٔ زردی که در گچ دیوار افتد. فعل آن گوداب انداختن است. (یادداشت مؤلف).