[ گَ ] (اِ) نام جوشی است مشهور که به عربی جرب گویند. (برهان). در استعمال قدما به معنی بیماری مشهور است و در تداول امروزی، بمعنی مبتلای بدان بیماری است بجای گرگن و گرگین. مرضی است که مویها را بریزاند و بدن خاصه انگشتان خارش کند و مجروح شود و آن را به عربی جرب گویند و سرایت کننده است به دیگری. (آنندراج): طب پدر ترا ندهد نفعی تو چونکه گر خویش همی خاری. ناصرخسرو. گریست این جهان بمثل زیرا بس ناخوش است و خوش بخارد گر. ناصرخسرو (دیوان چ تقوی ص ۱۴۸). جرب که به پارسی گر گویند از خونی غلیظ و عفن تولد کند کهنه که برگها اندر گرد آمده باشد و طبیعت آن را به ظاهر تن دفع می کند. و گر دو گونه باشد خشک باشد و تر. (ذخیرهٔ خوارزمشاهی). گفتست هفت سال است تا مرا جرب، یعنی گر خویشتن را نخاریدم. (مجمل التواریخ و القصص). وآن یکی گوید شتر یک چشم بود وآن دگر گوید ز گر بی پشم بود.مولوی. || مؤلف آنندراج این کلمه را بمعنی قدرت و تسلط آورده و شعر زیر را از فرخی نقل کرده است : ملک آن باشد کو را به سخن باشد دست ملک آن باشد کو را به هنر باشد گر. فرخی. در نسخهٔ فرخی چ عبدالرسولی (ص ۱۰۸) کر آمده است و در برهان نیز این معنی برای کر (با کاف تازی) آمده است. رجوع به کر شود.