[ دَ / دِ یِ اَ دَ ] (اِخ) ظهیرالدین. از علمای نامدار اوائل قرن دهم است. وی هنگام تصرف تبریز به دست سلطان سلیم عثمانی در تبریز به تدریس اشتغال داشت. همراه سلطان سلیم به استانبول رفت و در آنجا مقرری دربارهٔ وی تعیین گردید سپس به مصر رفت و در سرکشی احمد پاشا به هواداران او پیوست و به سال ۹۳۰ هـ . ق. همراه وی کشته شد. در شعر و انشاء و خوشنویسی مهارت داشت. وی وفیات الاعیان ابن خلکان را به فارسی ترجمه کرده است. (از قاموس الاعلام ترکی). مردی کثیر الخیر است و دارای فضائلی بسیار. در فن انشاء بی همتاست. وی تاریخ سلطان سلیم خان را نوشته و ابن خلکان را نیکو ترجمه فرموده. از جمله اشعار اوست: آه از این دور چرخ مردم خوار گرگ روبه نمای کج رفتار بی وفائی چو روزگار بخلق کینه جوئی به زیر ازرق دلق بی گنه قصد جان من بنمود یوسفم را ز من به غصب ربود. (ترجمهٔ مجالس النفائس چ بانک ملی ص ۳۹۷).