(اِخ) علی بن عثمان بن مصطفی یا ابراهیم بن مصطفی بن سلیمان ماردینی حنفی، ملقب به علاءالدین و معروف به ابن الترکمانی. از اکابر فقهای حنفیه و در فقه و تفسیر و حدیث و اصول و حساب و فرائض و عروض و فنون شعری مقتدای عصر خود بوده و در ماه شوال ۷۴۸ هـ . ق. متصدی مقام قضاء گردید و تا مقام قاضی القضاتی ترقی کرد. او راست: ۱- تخریج احادث الهدایة. ۲- بهجة الاریب مما فی کتاب اللََّه العزیز من الغریب. ۳- الجواهر النقی فی الرد علی البیهقی که حاشیهٔ کتاب سنن کبرای ابوبکر بیهقی بوده و در حیدرآباد چاپ شده و اکثر مطالب آن مناقشهٔ با بیهقی و اعتراضات واردهٔ بر آن است. ۴- السعدیه در اصول فقه. ۵- الضعفاء که در رواة و محدثان ضعیف الحال و متروک الحدیث است. ۶- غریب القرآن و ظاهراً این همان بهجة الاریب است. ۷- الکفایة فی مختصر الهدایة. ۸- المتروکیة و این ظاهراً همان کتاب ضعفای مذکور است. ۹- مختصر المحصل. ۱۰- المنتخب فی الحدیث. وی به سال ۷۴۴ یا ۷۵۰ هـ . ق. وفات یافت. ولادتش به سال ۶۸۳ هـ . ق. بوده است. رجوع به کشف الظنون و لغات تاریخیة و جغرافیهٔ احمد رفعت ص ۲۲۵ و ریحانة الادب ج ۳ ص ۲۷۴ شود.