[ غَ ] (اِخ) (بئر...) چاهی است در مدینه، منه الحدیث: غرس من عیون الجنة، و غسل (ص) منها. (منتهی الارب). چاهی است در قبا مدینه که حضرت نبوی آب آن را به پاکیزگی ستوده و آن را مبارک شمرده است هنگامی که وفاتش نزدیک شد به علی (ع) فرمود: پس از مرگ مرا با آب بئر غرس غسل بده. واقدی گوید: منازل بنی نضیر در ناحیهٔ غرس بود. (از معجم البلدان).