[ عَ مْ رْ ] (اِخ) ابن عاص بن وائل سهمی قرشی، مکنی به ابوعبداللََّه. از دُهات عرب. وی ابتدا از دشمنان سرسخت اسلام بود، سپس اسلام آورد و از جانب پیغمبر (ص) به فرماندهی در چند غزوه فرستاده شد. او از طرف خلیفهٔ دوم، والی فلسطین و پس از فتح مصر والی آنجا گشت، و خلیفهٔ سوم وی را برکنار کرد. در جنگ صفین بین علی (ع) و معاویه، وی از طرف معاویه برای حکمیت معرفی شد که واقعهٔ آن مشهور است. و بسال ۳۸ هـ .ق. از جانب معاویه والی مصر گشت و بسال ۴۳ هـ .ق. درگذشت. (از الاعلام زرکلی ج ۲ ص ۷۳۴). - مثل عمرو عاص؛ عظیم محیل. قوی مکار. سخت فریب دهنده.