[ عَ بِ زَ دَ ] (اِخ) محمد خلیل مردی عاشق پیشه و صوفی منش و اهل عرفان و از مردم عصر محمد شاه بود. با پدر خود از مازندران به تهران آمد و در آن وقت ۸ساله بود و بواسطهٔ طبع روانی که داشت مورد توجه واقع شد. به حضور شاه رسید و مدیحه گفت. وی همچنان از شعرای دربار ناصرالدین شاه بود. از اشعار اوست: عید رمضان شد ای بت دلبر برخیز و بدلخوشی بده ساغر. (از مجمع الفصحاء ج ۲ ص ۳۵۰).