[ زَ تُ بَ پَ ] (اِخ) شاعر زردتشی قرن هفتم هجری و نخستین گویندهٔ زردشتی که از او آثار مهمی باقی مانده است. نوشته های او که در موضوع آنها بخش هایی از ادبیات مزدیسنا و مخصوصاً داستان زردشت پیامبر است، بر همه آثار زردشتیان ایران و هند برتری دارد. او راست: زراتشت نامه، ارداویرافنامه، داستان چنگرنگهاجه، داستان شاهزادهٔ ایران زمین با عمربن خطاب، خمسهٔ زردشت. رجوع به فرهنگ فارسی معین ج ۵ ذیل کلمهٔ زردشت، فرهنگ ایران باستان ص ۲۵۹ و مزدیسنا ص ۱۵۸، ۱۸۲، ۲۹۵ و ۴۶۸ شود.